Kościoły

Kościoły
Kościół pw. Świętej Marii Magdaleny w Wielichowie

Kościół p.w. Świętej Marii Magdaleny z poł. XVIII w., wybudowany został głównie dzięki staraniom ówczesnych księży proboszczów Józefa Korytkowskiego i Władysława Walknowskiego. Konsekreował go w 1896 r. bp. E. Likowski. W latach 1934-37 ks. Proboszcz Ludwik Górski przebudował kościół poprzecznie do osi. Zbudowana została nowa nawa w kierunku południowym, a dawne prezbiterium stało się kaplicą św. Marii Magdaleny. W 1950 r. ks. Proboszcz Bolesław Filipowski przebudował dawną kruchtę pod wieżą na drugą kaplicę.

Obecnie w ołtarzu głównym znajduje się figura Chrystusa Króla. Dawny ołtarz główny z końca XVII w. O cechach barokowo-klasycystycznych znajduje się w bocznej kaplicy. W jego polu głównym umieszczony jest obraz św. Marii Magdaleny, po bokach między kolumnami rzeźby św. Piotra i Pawła, a w zwieńczeniu obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa. W prawej kaplicy bocznej umieszczono ołtarz z rzeźbą Matki Boskiej Wniebowziętej w otoczeniu aniołów, na sklepieniu znajduje się malowidło przedstawiające scenę Koronacji NMP.

Kościół pw. św. Walentego w Wielichowie

Pierwsza wzmianka o kaplicy pochodzi z 1677 r., w 1746 r. została odbudowana dzięki staraniom ks. Józefa Perkowskiego. Ten drewniany obiekt stał do drugiej poł. XIX w., w 1872 r. dzięki zabiegom ks. Proboszcza Walentego Gimzickiego wybudowana została obecna neogotycka murowana kaplica. Poświęcił ją ówczesny dziekan grodzki ks. Wojciech Wojtaszewski.

Wewnątrz są trzy barokowe ołtarze. W głównym, z poł. XVIII w., jest XVII-wieczny obraz św. Walentego, leczącego chore dziecko. Ok. 1750 r. Kazimierza Chłapowskiego, właściciel Goździchowa, ufundował do tego obrazu srebrną sukienkę, jako wotum za cudowne uzdrowienie. Na zasuwie jest również obraz św. Walentego, uzdrawiąjącego chorego.

Kościół pw. św. Mikołaja w Prochach

Kościół p.w. Świętego Mikołaja z 2 poł. XVIII w. Rozbudowany w 1861 r. o murowaną kaplicę staraniem Adama Broel – Plater p.w. MB i wkrótce o drugą p.w. Serca Pana Jezusa. Remontowany w 1955 i 1962 r. – wymiana gontu.

Drewniany kościół jednonawowy z dwiema dużymi murowanymi po bokach kaplicami neogotyckimi. Konstrukcji zrębowej na ceglanej podmurówce. Orientowany. Mniejsze prezbiterium trójbocznie zamknięte z zakrystią. Wieża czworoboczna od frontu konstrukcji słupowej z kruchtą w przyziemiu. Zwieńczona blaszanym hełmem barokowym z latarnią z chorągiewką i krzyżem. Dach kryty gontem. Krucyfiks na belce tęczowej z XIX w. Ołtarz główny z XVIII w. z późnogotycką płaskorzeźbą Rodzina Marii z ok. 1500 r. Ambona późnobarokowa i chrzcielnica barokowo – klasycystyczna z 2 poł. XVIII w. Dzwonnica z ok. 1900 r. i odbudowana po 1945 r. Dzwony z lat 1613, 1750 i 1753 r. Plebania z 1816 r.

Kościół pw. św. Jadwigi Śląskiej w Wilkowie Polskim

Pierwotny kościół założyli i uposażyli Awdańcy. Obecny wzniesiony został ok. 1540 r. z fundacji Piotra Ossowskiego, ówczesnego właściciela wsi. Ok. 1560 r. brat fundatora, Mikołaj Ossowski, podsądek poznański i kolejny dziedzic wsi, oddał kościół innowiercom. W 1634 r. odbył się tu synod dysydencki. Kościół zwrócony został katolikom w 1644 r. dzięki staraniom bp. Andrzeja Szołdrskiego.

W dzisiejszym kształcie kościół jest budowlą późnogotycką, orientowaną, murowaną z cegły, z zewnątrz wzmocnioną szkarpami. Budowla ta powstała na planie prostokąta z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Od północy przylegają zakrystia i skarbczyk, a od południa kruchta. Wnętrze jest salowe, czteroprzęsłowe, nakryte sklepieniem gwiaździstym. Wewnątrz na ścianach w polach tarczowych po stronie północnej, gdzie nie ma okien i w jednym od strony południowej znajdują się polichormie figuralne z połowy XVIw. W kościele są trzy ołtarze. Główny wykonany został w warsztacie snycerskim we Wschowie w 1646 r., a ufundowali go Zofia i Jerzy Iłowieccy. Obok kościoła znajduje się murowana gotycka dzwonnica z drugiej poł. XV w., pierwotnie baszta obronna, prawdopodobnie pozostałość po dawnej siedzibie właściciela. Cmentarz przykościelny otacza XVII-wieczny mur z bramką z czasów budowy kościoła.

Kościół pw. św. Klemensa w Zielęcinie

Piersza wzmianka o kościele pochodzi z 1427 roku, gdy proboszczem był Florian. W 1510 r. wspomina się o kościele św. Klemensa. W latach 1563-1611 kościół był w rękach innowierców. W 1725 pisano o drewnianym kościele znajdującym się w opłakanym stanie. Restaurowany w 1781 r. z inicjatywy sędziego Ignacego Swinarskiego. Dobudowano wówczas wieżę.

Kościół jest orientowany, konstrukcji zrębowej, oszalowany, na ceglanej podmurówce. Do trójdzielnie zamkniętego prezbiterium przylega od północy zakrystia, a do nawy dwie kruchty, główna od zachodu i boczna od południa. Dachy są dwuspadowe, a nad prezbiterium trójpołaciwe kryte gontem. Kościół jest salowy, nakryty stropem przęsłowym.